De moed om volledig mens te durven zijn

Verjaardagscadeau

Morgen ben ik jarig. En vanmorgen kreeg ik al een cadeau, een voor mij ontroerend mooi geschenk toegestuurd via WhatsApp. Ook dat is onderdeel van psycholoog zijn in deze tijd... En sommige cadeaus zijn te mooi om voor jezelf te houden en niet te delen. Met toestemming van de gever, deel ik het graag omdat het zo ongeveer alles raakt waar mijn visie, intentie en mijn werk met mensen over gaat. Over het volledig mens durven zijn. Niet verlicht, niet verbeterd maar volledig. Dát is de kunst van het leven wat mij betreft.

Soms heb je dat met mensen, een direct gevoel van 'namasté': het licht in mij herkent het licht in jou.

Dit onderstaande epistel, een verslag van een levensverhaal of biografie in poëzie, kreeg ik van een cliënt die me zeer na aan het hart ligt. Soms heb je dat met mensen, een direct gevoel van 'namasté': het licht in mij herkent het licht in jou. Dat had ik met deze man, vanaf moment één. En dan krijg je zoiets opgestuurd. Naar aanleiding van een- ook voor mij- bijzondere sessie waarin hij heel diep zat en die volledigheid van zijn menszijn ineens durfde toe te staan. Toe te staan wat eerder weg moest, beter kon of 'in therapie' moest gaan om erbij te mogen horen. En dat alles, die hele mens lief te hebben.

Dat heilige moment, dat we ineens de gehele en volledige waarheid over onszelf in alles wat we zijn en waaruit we bestaan, echt zien voor wat het is. En van al die kanten van onszelf het oprechte verlangen te voelen om bij ons te mogen horen, thuis te mogen komen. De duistere, onaangename en onuitstaanbare kanten inclusief. Dan kunnen we zien dat het goed is. Sterker nog, het is prachtig.

Zo ook bij hem. Dat ontroert me. Hierin voor een ander die voor te kunnen zijn, een handreiking in te mogen doen, maakt mij schatrijk. Daar gaat het om. Ik voelde me vandaag al heel jarig...

Een biografie in poëzie

Voor een ieder die zich er in herkent of voelt wat dit alles raakt, deel ik het graag. Want in ons menszijn, met alle duisternis die we kunnen tegenkomen in de wereld en in onszelf, daarin we zijn nooit alleen.

Never my Enemy

I always wanted to travel the world, walk the earth, and wander the universe. I wanted to be the wind, the sun the sea, all at once. I wanted to be everything and nothing at the same time. I wanted to change lives and embrace the livings. I wanted so much...

My heart was ready for the big adventure. Full of joy and innocence. My energy was all over. Keen to try any paths, to be anything.

But then the wind picked-up and the storm came. Without any warnings it just took me. I can't really remember what happened, just that I woke up years later, some of my life a lost memory. 

I was prisoner! My thoughts tied to ropes! My spirit bound with chains! And my soul encaged! At first I remembered the pain, the sadness, the craving for freedom but the clock took it all away.

Numbed and deprived, I forgot my name and my dreams. My feelings outside four walls, nothing to gain but nothing lost.

Ticks of a clock. Drips of a drop. Time went by. Half dead, half conscious. No intention to wake up, feel or fight, just waiting for the high sentence, the final word. But it never came.... So I slept...

Then one day, I heard a voice. Then in the darkness I saw a light. It was so low, it was so soft. It was so kind and just enough. Not to hurt me, not to press me. It felt like a beating heart.

Taking me out my trance, reminding me of the living; that there is still life to be lived, kindness to be received and love to be given.

I stood up in pain, but determined to try. Not to reach for anything this time, but just to be what I always was.

On this journey I'll take the light but also the darkness with me. For the first was always my friend but the latter never my enemy.

**************************************************************************

Er bestaan geen vijanden in ons. Enkel wat ongelukkige, ongeziene, niet doorvoelde delen die ons smeken om bestaansrecht. Die vragen: 'Mag ik alsjeblieft bij jou, want ik ben van jou. Jij bent mijn thuis, mag ik alsjeblieft een plekje, gewoon om te bestaan?' En als je ze dan durft aan te kijken, binnen durft te laten of even vast kunt te houden, voel je dat ze nooit je vijand zijn geweest.

Jentien Keijzer