Vorig jaar op rond deze tijd was er de geboorte van onze jongste zoon. Nu is er de geboorte van de Mentor Opleiding. Als in; hij was al wel begonnen maar het afschrijven van het einde is nu ook echt helemaal afgerond. Het is opgetekend, alles wat er in moest zit er in: de cirkel is rond en het cursusmateriaal is af. Done!
Al eerder schreef ik erover dat het wel wat nachtelijk waken kostte, evenals ons jongste familielid afgelopen jaar. Maar hee, je krijgt er heel veel voor terug... En dat is absolute waarheid.
Als ik ergens wakker voor gemaakt word, weet ik dat ik even op moet letten want dan is 'serious business' vanuit de kosmos
Een jaar geleden 'riep' het mentor thema me letterlijk wakker, - en als ik ergens wakker voor gemaakt word, weet ik dat ik even op moet letten want dan is 'serious business' vanuit de kosmos. Midden in de nacht was het ineens heel helder in mijn gedachten: 'Deze wereld heeft nieuwe leraren nodig. Nieuwe leiders, liefhebbers van mensen en van deze planeet, mensen van allerlei pluimages.
Nieuwe leiders, nieuwe leraren: mentoren dus!
Nieuwe leiders. Niet het soort leiders dat volgers creëert, maar leiders die door middel van hun eigen persoonlijk leiderschap anderen hiermee besmetten. Die geloven in zichzelf en zichzelf niet kleiner maken vanuit bescheidenheid of onzekerheid. Niet het soort leraren die anderen vertellen hoe en wat ze moeten doen of laten, maar het soort leraren die de eigenwijs-heid van anderen wakker kussen. Die vertrouwen in het potentieel en de wijsheid van ieder individu, simpelweg omdat we daar mee geboren worden. Mensen die dat weten.
Daarmee werd ik dus wakker die nacht en voelde hoe belangrijk het was. En ik wist ook meteen dat er een opleiding moest komen want het hele format en de inhoud kwam voorbij. Ik sprak heel zachtjes, fluisterend (om de rest van de familie niet ook wakker te maken) dit alles in op de recorder van mijn telefoon, omdat ik wist dat er een grote waarschijnlijkheid was dat ik het die volgende ochtend niet meer zo helder zou weten als op dat moment.
Just show up and do it!
En zo geschiedde. Vanaf dat moment ben ik het gaan vormgeven. Stap voor stap, dag voor dag, maanden achter elkaar. Met voortdurend de mantra in mijn hoofd: just show up and do it!
Zo'n ontwikkel proces gaat vrijwel non-stop door, dat vormgeven. Alsof je een symfonie aan het schrijven bent (regelmatig zag ik ook beelden van een krankzinnige Mozart voor me, -niet dat ik me daarmee vergelijk hoor- maar wel het idee dat het allemaal best af en toe een beetje pijn mag doen als je iets componeert waarvan je wilt dat het perfect klopt). Mijns inziens dan. Tijdens mijn dagelijkse activiteiten waren er die inzichten die ineens binnenkwamen, speelde ik met vorm en inhoud, moest er gewandeld worden om de rode draad te voelen, hing mijn werkruimte vol post it's vol met intenties en boodschappen en vroeg het afstemming om de melodie te laten kloppen door de gehele opleiding heen. And so on..
Samenwerkingsverband met het leven: co-creatie
Waarom ik over deze vormgeving vertel is omdat ik door dit gehele proces heen steeds meer getuige was van een opleiding 'die zichzelf ontwikkelde': die zelf uitgroeide tot wat het in potentie wilde en kon zijn. Net zoals ik getuige was van het kindje dat in mijn lichaam zelf groeide het jaar daarvoor. Dat 'doe' jij zelf niet als vrouw besefte ik me steeds, dat doet het leven voor jou. Jij bent simpelweg de ruimte en plaats waar dat zich in voor 'doet'. Het leven dat zichzelf ontwikkelt, ontvouwt en dan een geboortemoment bepaalt. Zo was het ook met die Mentor Opleiding. Ik voelde steeds meer: 'Ik doe dit niet, ik ben beschikbaar en een meewerkend voorwerp in dit geboorteproces'. Dat is kicken, zo'n samenwerkingsverband met de kosmos.
Dat is kicken, zo'n samenwerkingsverband met de kosmos.
Wat wil hier gebeuren?
Met die houding kwam er steeds meer en meer aangereikt uit allerlei hoeken. En steeds bleef leidend: Wat wil hier in essentie mee gebeuren? Wie wil die Mentor Opleiding worden? Wat wil het bewerkstelligen? Wat was zijn intentie? Hoe wil het zich manifesteren? Als ware steeds de dialoog aangaan met die potentie in wording. Die opleiding tot me te laten 'spreken' in plaats van ik tot die opleiding: 'dit wil ik dat jij wordt'. Deze houding komt overeen met het gedachtegoed van Alan Seale's Transformational Presence. Het is diezelfde Alan Seale die zo mooi zegt: als je je afstemt op het wat er wil gebeuren, dan ben je gewoon de verzorger van het zaadje dat uitkomt in die aarde. Je taak is het verzorgen van dat zaadje en de omgeving creëren waarin het uit kan komen. Voelen wat het iedere dag nodig heeft. Niet meer en niet minder.
Hoera in de gloria
Zo gaat dat dan. En ook al weet ik dat het zo gaat, het blijft wonderschoon. Ik heb dat zaadje nu zo'n jaar onder mijn vleugels gehad en het is ondertussen een behoorlijk krachtig 'iets' geworden: voor menigeen een tool voor transformatie. Dat hoopte ik stiekem al, maar het is fijn om terug te horen en zien dat het ook echt die rol kan vervullen.
Hoe ben ik een transformerende aanwezigheid in de wereld?
En zo is het ook gekomen dat de laatste twee dagen van de Mentor Opleiding volledig in het teken zijn komen te staan van dit soort 'beschikbaar zijn' voor wat er wil gebeuren. In het teken van samenwerken met het leven. Van 'het verzorger zijn die potenties, die zaadjes'.
Het verzorgen van zaadjes
Zo kun je kijken naar al je uitdagingen en projecten, en zo kijk ik als hulpverlener naar ook 'hulpvragen' van mensen. Het zijn zo als Alan Seale zo mooi zegt potenties, zaadjes die verzorgd willen worden. Ik kan niet anders kijken dan vanuit het perspectief: 'Wat wil hier gebeuren? Welke kans of welk potentieel ligt hier voor die persoon tegenover me?'
Wat wil hier gebeuren? Waar roept het leven met toe op?
En dit kun jij ook doen met willekeurig iedere uitdaging in je eigen leven. In plaats van er tegen in te gaan, en het te willen veranderen, jezelf af te vragen: wat wil hier gebeuren? Waar roept deze uitdaging me toe op? Begrijp me goed, dit is zeker niet automatisch een oproep om in de actiemodus te schieten. Het kan, maar het is zeker niet altijd een geval van 'kop d'r voor en schouders eronder'. Het leven kan je oproepen te vertragen, te laten in plaats van te doen. Feitelijk kan het leven je overal toe oproepen, dat is het magische.
Time for a change! Big time.
Dit gaat over hoe wij kunnen samenwerken met het leven, in plaats van het leven te sommeren wat wij willen dat zij doet. Het werkt niet zo! Het is tijd dat we onszelf zien als medespeler van een veel groter spel, met veel grotere krachten, in plaats van de bedenker van de spelregels. Deze houding van directeur hebben we ten opzichte van allerlei facetten van het leven -onderwijs, politiek, economie, gezondheid - , maar het is hetzelfde als of de golfjes op de oceaan de oceaan zouden sommeren hoe en waarheen zij zou moeten stromen. Het werkt niet zo, het is energieverspilling. Het is time for a change. Big time! Paradigma om, bam!
Dit alles gaat over een bewustzijnstransformatie. Wat in sesamstraat taal betekent: weten wat er gebeurt terwijl het gebeurt. Bewustzijn houdt in 'dat waar je je gewaar en bewust van bent'. We moeten dat nu zo langzamerhand gaan oprekken en verbreden, het is tijd. Heel erg tijd.
Als je oprecht vraagt en welgemeend wilt ontvangen, zullen de inzichten en antwoorden tot je komen. Dat is de wet.
Voorwaarts leren
Nogmaals, het gaat over samenwerken met het leven, inzicht in wat er wil gebeuren in een veel grotere en bredere context. Of noem het 'voorwaarts leren'. Dat is niet in de toekomst kijken met een glazen bol of helderziend zijn en de toekomst voorspellen. Maar vanuit al je zintuigen intunen op welke grotere beweging er onder een bepaalde uitdaging ligt. Dat kunnen we, vrijwel allemaal momenteel. We hebben die toerusting ondertussen.
Dit 'voorwaarts leren' doe je door je met je gehele wezen afstemmen op wat er wil gebeuren. Als je oprecht vraagt en welgemeend wilt ontvangen, zullen de inzichten en antwoorden tot je komen. Dat is de wet.
De potentiële toekomst
Zo leggen we contact 'met dat wat wil gebeuren' (en hoe dan ook gebeurt of we nou samenwerken of niet trouwens). Met de potentie dus. Daar je op af te stemmen, met je hele wezen en dan voelen wie het van je vraagt te zijn en dan pas wat het van je vraagt te doen of aan te reiken. Alan Seale heeft hier boeken vol over geschreven overigens. Daar gaat wat mij betreft het 'nieuwe leidinggeven', het leraarschap en dus ook het mentorschap over. Dat je met jouw aanwezigheid een 'omgeving' aanbiedt die de beweging -waar iemand zich al in bevindt-, ondersteunt, verzorgt en de ander daarin bespiegelt.
Dat je met jouw aanwezigheid omgeving biedt die de transformatie waar iemand zich al in bevindt, ondersteunt, verzorgt en dat jij de ander daarin bespiegelt
Dat hoeft dus niet altijd een persoon te zijn. Net zo goed een project, uitdaging of zoiets als een opleiding die allen een intentie hebben in zichzelf. Dat geloof ik. Je daar op af te stemmen en het mede vorm te geven is oprecht magisch. En soms even hard werken.
Een actief samenwerkingsverband met het leven aangaan
Zo kunnen we allen samenwerken met het leven geloof ik, in plaats van er tegen aan de duwen en het leven te vertellen hoe het zich moet gedragen zodat wij ons goed kunnen voelen of ons eigen plan kunnen uitvoeren. Dat is het principe van go with the flow, meebewegen dus. Da's iets anders dan apathisch meedrijven, daar heb ik het niet over. Het is een gelijkwaardig samenwerkingsverband met het leven aangaan en dat leven tot je te laten spreken. Ik hou van die magische kant van het leven...
Ik hou van die magische kant van het leven.
Jentien Keijzer