'Als enigst kind heb je als voordeel dat het gemakkelijker is om jezelf te blijven voelen', hoorde ik een aantal jaren geleden Esther Hicks tijdens een van haar conferenties zeggen. Haar lezing ging over hoe we onszelf constant moeten verhouden tot anderen en hoe we daardoor het contact met onszelf vrijwel continu verliezen. Dat raakte me, omdat ik in die tijd nog overheerst werd door twijfels over of we wel of niet een tweede kindje in ons leven wilden verwelkomen. Ik voelde wel dat er iets 'miste', maar ik ben op zijn zachts gezegd gewoon niet zo'n held in zwanger-zijn- bleek de eerste keer zo'n zes jaar geleden toen ik negen maanden uitgeschakeld was. Daarbij hield ik me ook voortdurend voor dat er wel genoeg mensen op de wereld waren... Maar toch, ondanks alle twijfels overwon de liefde voor nog een zieltje het een jaar geleden van de angst voor alles er omheen. En nu is hij er gewoon, eind juni is onze zoon geboren. Zo welkom.
Onze relatie tot anderen Dat betekent dat onze dochter een broertje heeft gekregen en geen enigst kind meer is. Ze is van 'het eenling paradijs' in de 'ik moet alles delen hel' belandt. Dat deed me denken aan de woorden van Esther Hicks en over jezelf kunnen blijven voelen omringd door anderen. Over ruimte voor jezelf innemen en je relatie tot anderen. En daarin is de laatste maanden nogal wat in beweging in onze collectieve wereld kunnen we stellen... Het is het Covid-19 virus dat onze maatschappij in de greep heeft.
"Mijn dochter is van het eenling paradijs in de 'ik moet alles delen hel' belandt'"
Zelf ben ik door mijn zwangerschapsverlof een poosje 'van de wereld' geweest. Ik moet eerlijk bekennen dat de maatregelen die door corona getroffen werden naadloos aansloten op de fase waarin ik me terug wilde trekken in mijn eigen binnenwereld en het minderen van sociale interactie. Een verhuizing van het drukke Amsterdam naar een rustig dorp zette die beweging nog meer kracht bij. Het thema 'afstand' en 'ruimte innemen' is dus actueel. En niet alleen voor mij kunnen we stellen. Anderhalve meter is wat de klok slaat. En de gevolgen daarvan zijn onder andere een ontregelde economie, ontregelde werksituaties, ontregelde sociale relaties en een gedoe.
Afstand houden betekent ruimte innemen
Toch, zoals ik altijd geloof, gebeurt niet voor niets. Dus in plaats van te kijken naar een situatie als 'Dit gaat helemaal niet goed, hoe lossen we het op?', ben ik geneigd me af te vragen: 'Wat wil hier gebeuren? Welke kansen zijn er voor ons als mens? Want die zijn er. Altijd. En daarmee wil ik op geen enkele manier het verdriet bagatelliseren dat wordt veroorzaakt door het verliezen van dierbaren als gevolg van dit virus. Dat is een ander - echter wel aanverwant onderwerp. Het is voor velen groot verlies wat veel verdriet met zich meebrengt.
"Circa 90% van alle mensen die ik ontvang in mijn praktijk kampen met een gebrek aan ruimte voor zichzelf"
Maar de kansen en mogelijkheden zijn er ook. Het geeft ons namelijk gelegenheid om onze binnenwereld te herontdekken- of voor sommigen- voor het eerst te ontdekken. Omdat we minder 'uit onszelf' getrokken worden door allerlei externe impulsen en sociale prikkels omdat we verplicht in isolatie of quarantaine moeten. Afstand houden tot anderen betekent automatisch ruimte voor jezelf. En ik durf wel te stellen dat zo'n ca. 90% van alle mensen die ik ontvang in mijn praktijk kampen met een gebrek aan dit laatste. Zij lijden eronder dat de buitenwereld en 'de ander' hun eigen binnenwereld overschreeuwt en zij hebben het gevoel 'zichzelf kwijt te zijn' hierdoor. Zij lijden eronder dat de buitenwereld hun binnenwereld overheerst en meer dan eens krijg ik de vraag: kun je me helpen mezelf (weer) te leren voelen?
De gevolgen van de corona helpt ons onszelf te leren voelen
En nu ligt er een enorme kans op dit vlak. Want de gevolgen van de corona-situatie helpen ons onszelf te leren voelen. Afstand nemen betekent namelijk ruimte innemen. En met ruimte innemen krijg je de kans jezelf te voelen, je authenticiteit ontdekken en je kleur bepalen. Niet constant ruis op je lijn van anderen te hebben, maar je eigen behoeften gaan ervaren zonder de interventies van de buitenwereld. Dat is één van de gevolgen.
"Afstand nemen betekent ruimte innemen. Jezelf voelen, je authenticiteit ontdekken en je kleur bepalen"
Het niet accepteren van de dood is onvolwassen, ziekmakend en onintelligent
Een andere kans die er naar mijn idee ook in deze gebeurtenis ligt, is onze manier van omgaan met de dood. Een nogal controversieel en verstrekkend onderwerp, dat weet ik. Of misschien beter gezegd, onze manier van omgaan met het leven. Want de dood hoort daar onherroepelijk bij, bij ons leven. En dat vinden we moeilijk. Ongelofelijk, tot op het bot en in iedere vezel van ons wezen vinden we dat moeilijk. Het valt me op dat we bijna manische pogingen doen om ons leven zo lang mogelijk in stand te houden of te verlengen en dat heeft desastreuze gevolgen. Niet alleen voor onze aarde, ook voor onze gemoedsrust en ons geluk. Het niet accepteren van de dood als natuurlijk onderdeel van het leven, is onvolwassen, ziekmakend en onintelligent want het zorgt voor angst. Heel veel angst. En als iets een levensverkortend, slopend en gekmakend virus is, is dat wel angst. En zo komen we uit bij het onderwerp waar veel van mijn artikelen over gaan; het gezond leren omgaan met angst ofwel 'emotionele volwassenwording'. Want het is simpelweg onzinnig en onvolwassen om je te verzetten tegen de realiteit, het is onintelligent. En als er íets een realiteit is in ons leven, is dat de dood. Evenals ziekten, ook die horen er bij.
"Het Covid-19 virus nodigt ons uit om te leren omgaan met angst en om emotioneel volwassen te worden"
Ook daar nodigt dit Covid-19 virus ons toe uit: het inclusief maken van de dood, het onderzoek doen naar wat die dood eigenlijk inhoudt. Wetenschap en esoterie lijken elkaar hier ook weer eens te ontmoeten want ook recente onderzoeken naar de dood wijzen uit dat het leven hier niet stopt. Het doet dus handreikingen om onze levensvisie uit te breiden, onze overtuigen over wat bij het leven hoort en niet hoort op te rekken. Het is een uitnodiging en kans om je nieuwsgierigheid te laten prikkelen en je mind nog verder te openen.
Het grotere plaatje, dat is wat we missen
De opleiding 'Bewustzijnsontwikkeling' die ik geef bestond in het allereerste begin uit drie delen. Het ging voornamelijk over ons 'levende leven'. Een reis door onze menselijke psychologische (bewustzijns)ontwikkeling waarin deelnemers diepgravend inzicht krijgen in de aard van het leven, zichzelf en hun medemens. Toch, vrijwel ieder onderwerp dat in de opleiding wordt besproken raakt het onderwerp 'dood' ook. Die dood, dat wat we het meest vrezen van alles, maar waar we ook kunnen niet omheen kunnen. En ik geloof: waar je niet omheen kan, daar moet je doorheen. Dus besloot ik er een vierde deel aan vast te plakken, over beter gezegd ervoor te plakken. Over de dood, het leven voor dit leven en het leven na dit leven. Over het Grote Leven achter het 'gewone leven'. Om de reis van het ons dagelijks leven context te geven, te omlijsten door het grotere plaatje. De 'waarheen, waarvoor en waarom' vragen te belichten. Het is simpelweg armoedig om het niet te doen...
"We moeten onze perspectieven verbreden en oprekken, het plaatje groter maken, anders blijven we op microniveau paniekvoetballen of oplossingen zoeken voor allerlei 'problemen' die in een veel groter kader ineens een geheel andere betekenis blijken te hebben"
Want dit zijn de vragen die er onherroepelijk bij horen willen we een verdiepingsslag maken in onze bewustzijnsontwikkeling. We moeten onze perspectieven verbreden en oprekken, het plaatje groter maken. Daar begint het allemaal mee, anders blijven we op microniveau paniekvoetballen of oplossingen zoeken voor allerlei 'problemen' die in een veel groter kader ineens een geheel andere betekenis blijken te hebben.
De meest heerlijke reis die je kunt maken
Dat is een zoektocht, maar wie zoekt zal vinden. Wie luistert zal horen. Cliché, maar zo waar. En bij deze zoektocht kan het absoluut geen kwaad om een beetje afstand te houden van 'de ander'. Want de zoektocht naar zingeving en betekenisgeving is een solitaire reis. De reis van persoonlijke bewustzijnsontwikkeling is niet een reis naar buiten maar naar binnen. En dat is de meest heerlijke reis die je als mens kunt maken.
Dit alles gaat over esoterie (de diepere betekenissen van je innerlijke leven) en niet over de exoterie (het uitwendige en openbare). Daar naartoe nodigt deze tijd ons uit. Een uniek moment in de menselijke geschiedenis waarmee we een groeispurt ten goede kunnen maken geloof ik. Het nodigt ons uit om naar binnen te keren en te bepalen hoe we met onszelf en met elkaar willen leven.
"Mijn periode van naar binnen gekeerd zijn loopt ten einde. Alles borrelt en bruist om weer aan het werk te gaan. Op gepaste afstand uiteraard"
Zo wisselen perioden van naar binnen gekeerd zijn en naar buiten gekeerd zijn elkaar af in een eindeloze cyclische beweging. Mijn periode van naar binnen gekeerd zijn loopt ten einde. Ik sta op de drempel om weer naar buiten te keren, me te begeven onder de mensen en mijn werkzaamheden weer op te pakken. Nog een maandje cocoonen in mijn babybubbel en dan treed ik rustig weer een beetje naar buiten. Met heel veel nieuwe inspiratie, ervaring en inzichten die me de afgelopen periode van ruimte, verstilling en solitair-zijn hebben gebracht. Alles borrelt en bruist om weer aan het werk te gaan. Op gepaste afstand, uiteraard.
Het is meer dan ooit tijd voor een verdiepingsslag in ons psychische bewustzijn
Ik zet veel van mijn werkzaamheden voort vanuit het prachtige Amerongen (met allerlei uitstapjes door het hele land als gastdocent, lezingen en colleges). Mijn opleidingen, trainingen en cursussen zal ik onder andere geven in de prachtige Napoleonschuur. Een gigantische gerenoveerde oude tabakswaag uit 1806 die mogelijkheid biedt om met heel veel mensen op ruime afstand onder elkaar te zijn. Er is dus weer plek voor nieuwe deelnemers. Zie mijn website voor een overzicht van alle opleidingsdata.
Wees heel welkom. Solitair voor 1 op 1 begeleiding of op gepaste afstand in een groepsbijeenkomst.
Ik heb er zin in. Want het is meer dan ooit tijd voor een verdiepingsslag in ons psychische: om ons bewustzijn en alles wat dat omvat te betrekken en een reële praktische rol te gaan geven in onze alledaagse leven.
Jentien Keijzer
www.jentienkeijzer.nl