De vergeten kracht van het vrouwelijke: Hoe de weg naar beneden leidt naar je ware essentie
"Ik zie momenteel ontzettend veel vrouwen die een soort wake-up call voelen. Een liefdevolle maar ook enigszins dwingende urgentie om hun plek in te nemen in deze wereld. Om het echte werk te gaan doen waarvoor ze hier gekomen zijn.
Het is een tijd waarin veel vrouwen herinnerd worden aan de wijsheid die diep binnenin hen besloten ligt. Ik zie dat vele vrouwen ineens 'hun melodie' horen die zich binnenin hen afspeelt. En die muziek, die moet en zal naar buiten klinken, wil ze als mens ooit nog in vrede met zichzelf leven..."
-Jentien Keijzer - Female Rise
Dit is naar mijn idee wat zelfverwerkelijking of 'verlichting' betekent voor de vrouw. Haar werkelijke, 'divine feminine' onthullen en hiermee de wereld verrijken.
Klinkt dit niet fantastisch? Dat wil je toch?
Zelfverwerkelijking: je moet wel eerst door de hel om er te komen.
Disclaimer
Ja dit wil je. Maar het komt met een enorme disclaimer: je moet wel eerst door de hel om er te komen.
Voordat een vrouw tot haar kracht en wijsheid komt, moet ze zich een weg banen door haar eigen rauwe duisternis. Lees: door haar eenzaamheid, verslavingen, angsten en ze moet haar eigen pijnlichaam doorakkeren. De route naar ontwaken loopt via haar innerlijke schaduwen en onderwereld, naar haar emotionele afgrond. Dat is de enige route. De diepte ís het pad van persoonlijke ontwikkeling voor de vrouw.
En als je denkt dat je niet meer kan, dan moet je nog even door...
En in de diepte aangekomen, moet ze nog even door. Want wil een vrouw tot haar ware potentieel komen, is het voor haar noodzakelijk om door haar bodem te zakken. En er is maar één iemand die dat voor haar op kan duiken: zij zelf.
Met iets minder fatalistische woorden: de weg er naartoe is niet mals. Maar dit kun je lieve vrouw. Het is een beetje als bevallen. Als je denkt dat je niet meer kan, dan moet je ook gewoon nog even door. En net als bij een geboorteproces, is het resultaat onbenoembaar groots, prachtig en van onbeschrijflijke schoonheid. En dit alles komt helemaal vanuit jou. Dat is kicken, want je oerkracht komt in al haar volle glorie tot uiting. Riemen vast dus.
De weg van de vrouw: de duisternis in
Wat meer tekst en uitleg over deze route.
Ik schreef er al eerder over in een artikel hier op LinkedIn; de weg van de vrouw gaat dus naar beneden. En dat betekent niet naar boven. Niet naar het licht, je komt niet tot zelfverwerkelijking door - zoals Buddha deed- onder een boom te gaan zitten en te mediteren tot het licht inslaat. Je bidt jezelf ook niet naar je plekje bij God hoog in de hemel.
Je moet naar beneden, naar Moeder aarde en zij leeft in jouw binnen- en onderwereld. In je ongetemde, wilde en rauwe natuur. Je bent namelijk een dochter van moeder aarde, en hebt dus haar 'energetisch genetische' aanleg: haar aard, haar eigenschappen maar ook haar krachten. En we weten allemaal, de natuurkrachten van Moeder aarde zijn wonderschoon en scheppend, maar ook meedogenloos destructief af en toe en kunnen roekeloos alles verzwelgen. Er gaat veel geweld gepaard bij natuurkrachten. En het is niet anders in jouw persoonlijke pad van ontwikkeling, ook dat gaat gepaard met destructie en verzwelging. Maar het goede nieuws is: wel destructie van alles wat je niet bent.
Deze reis gaat gepaard met veel tranen. En snot ook.
Om te komen tot wie je wel bent, vindt er een stervensproces plaats van wat je niet bent.
Overgave, meebewegen en acceptatie is tijdens dit proces je methode, je instelling en het enige wat je kan 'doen'. Wat sterft zijn je controle mechanismen, je manipulaties, je weerstanden, je beperkende overtuigingen, je maskers en je op angst gebaseerde conditioneringen en afweermechanismen. En als die afsterven, komen je pijnlijkste gevoelens in vol ornaat naar boven: je eenzaamheid, je gevoel van waardeloosheid en verlatenheid, je onzekerheid, je wanhoop en je angsten en dat brengt je bij de grens en afgrond van wat je gevoelsmatig denkt te kunnen dragen. Niet meer dan eens denkt een vrouw op dit soort momenten dat ze krankzinnig wordt en is het alsof ze alle grip op de realiteit verliest.
Zelf voelde ik - toen ik door deze donkere nacht van de ziel ging- heel veel bij het woord 'derealisatie', een concept dat ik nog uit mijn studieboeken kende. Maar ik kan je zeggen, dit conceptueel begrijpen is een heel ander kopje thee dan het experimenteel ervaren...
Achter je overgave ligt je pot met goud
En als je dan bij je eigen afgrond aangekomen bent, dan word je geacht om over het randje springen. Of je krijgt gewoon een laatste zetje. Al je concepten, dromen, plannen en ideeën over hoe jouw leven behoort te gaan en ook hoe dit ontwikkelingsproces er op zijn minst nog een beetje charmant uit hoort te zien, kun je hierbij gerust loslaten. Sterker nog, ze worden je uit handen geslagen. Je wordt op je knieën geworpen. Maar weet, achter en na deze overgave, daar ligt je pot met goud, daar ligt jouw potentieel.
Dus... Het is allemaal niet voor niets. Maar je voelt al, dit vraagt moed. Heel veel moed. En lef. En deze reis van overgave, loslaten en afsterven, gaat gepaard met veel tranen. En snot ook.
Het is een inwijding
Maar het is een inwijding. Een inwijding tot je eigen essentie. En dat is dus niet God. Dat is de Godin. Jouw innerlijke Godin, zo je wilt.
De Godin is niet een onthechte staat van zijn, zoals de Buddha een verlicht bewustzijn representeert. De Godin is een belichaamde staat van zijn - zoals de archetypische Oermoeder representeert. Alleen is deze laatste heel vakkundig uit onze geschiedschrijving, religie en zelfs uit onze moderne spiritualiteit verstoten.
Deze weg naar beneden naar Oermoeder aarde, naar de Godin is voor velen onbekend en wekt daarom ook vrij veel angst op als ze aan de deur klopt, ik kan dat me voorstellen. Het beeld van Boeddha onder een boom die al mediterend tot het licht, onthechting en zelfrealisatie kwam, klinkt natuurlijk een stuk aantrekkelijker.
Hoe kan het toch dat we zo graag naar het licht willen?
Ooit dacht ik ook dat ik via het de weg naar boven verlichting kon bereiken. In mijn spirituele ontdekkingsreis was ik bovenal gericht op het hogere, het transcendente, het engelachtige en zuivere. De dimensie van 'regenbogen, elfjes en eenhoorns' zeg maar. Het ego moest worden geëlimineerd en ontstegen en pijnstukken gehealed. Er is ook niet zoveel anders te vinden dan deze aanvliegroute in spirituele boeken en cursussen: we moeten omhoog, naar het licht. Mediteren, visualiseren en mindfulness. Onthechten, overstijgen en loslaten. En getverdikke, dat lukt dan toch nooit helemaal.
De hoop dat het leven ineens zal openbreken waardoor het licht van je ware bewustzijn of absolute zal doorbreken, is een universele misvatting en bij deze spirituele bushalte wemelt het van de mensen, zonder dat er ooit een bus verschijnt - Robert Hanzema
Onze eenzijdige focus op naar boven, naar het transcendente is niet zo gek. Dit omdat er sinds de opkomst van de kerk een enorme focus is komen te liggen op die weg naar boven. Het ultieme doel van religieuzen lag en ligt natuurlijk bij God de Vader in de hemel. Het aardse is een noodzakelijk kwaad: zit het maarf uit en met een beetje mazzel en een portie gunfactor, word je toegelaten in de hemel. Door God. Als je je aan de voorschriften houdt natuurlijk...
En met God de Vader in de hemel als ultieme autoriteit, kwam Moeder Aarde in het verdomhoekje en is ze tot op de dag van vandaag gedegradeerd tot gebruiksvoorwerp. Een plek die we kunnen gebruiken en uitbuiten voor onze menselijke behoeften.
Het Patriarchaat
Deze verkerkelijking en later de opkomst van verstedelijking, was het ultieme receptuur voor het patriarchaat, het masculine als leidraad voor onze gehele leven. Onze band met de natuur (moeder Aarde) kwam meer en meer op losse schroeven, natuurreligies werden heidens verklaard en verboden en natuurvrouwen (heksen) kwamen op de brandstapel.
Het aardse moest worden overstegen, het vleselijke moest worden ontstegen. En we leven nog volop in de erfenis hiervan. Op het duistere, het stoffelijke, levensgevende, destructieve, lijfelijke en daarmee ook op seksualiteit, liggen tot op de dag van vandaag de dag nog vele taboes. Lees: op het feminine. Diep voelen of heftige emoties, laat staat hysterie en irrationele woede, zijn iets wat we niet laten zien, als we het al toe durven laten voor onszelf.
De heksenjacht was dan natuurlijk ook geen jacht op vrouwen met puntmutsen, wratten op de neus en bezemstelen, het was een jacht op het feminine: op vrouwen.
En nou is de heksenjacht al even geleden en is onze maatschappij ook al een aantal decennia aan het ontkerkelijken, deze eenzijdige focus op licht, het hogere en het goddelijke is diep, diep geïnfiltreerd in onze huidige maatschappij. Ja, ook in ons bedrijfsleven, politiek en het onderwijs. Er is een verheffing van ratio boven emotie. Logisch boven irrationeel, licht boven donker, orde boven chaos, leven boven dood, controle boven overgave. Geest boven lichaam.
Met deze enkelzijdige focus op het masculine pad (naar boven en buiten) is het feminine pad (naar beneden en naar binnen) vergeten en sterker nog, het wordt als zelfs gevaarlijk bestempeld. Daarmee sluiten we ons allen af voor de helft van het het leven, en dus ook de helft van onszelf.
Het pad naar beneden
Toch is er in het pad naar beneden, net zoveel moois en schoonheid te vinden als het pad naar boven. Dit pad naar beneden is een pad die we niet alleen in religie, maar ook in onze hedendaagse manier van hulpverlenen (psychologie) en in goedbedoelde spirituele en persoonlijke ontwikkelingspaden, volledig uit het oog verloren zijn. En dat brengt veel gedoe en verwarring. En nodeloos veel geploeter. Vooral voor vrouwen valt me op, omdat zij overwegend meer feminine kwaliteiten bezitten dan mannen (over het algemeen) en dus hun eigen ontwikkelingspad niet herkennen - ik schreef hier eerder over in het artikel 'Het verschil tussen het mannelijke & vrouwelijke pad van persoonlijke ontwikkeling'.
De kunst van 'het door je bodem zakken' zijn we collectief vergeten. Vergeten in de zin, ik geloof dat in het oude Egypte en Griekenland de kracht en de route naar de Godin veel meer bekendheid en zelfs aanzien had. Wilde je in aanmerking komen voor de functie van Hogepriesteres, werd je eerst gewoon dagen lang opgesloten in een donkere ruimte, voor de leeuwen geworpen of begraven onder de grond met alleen een gat om door te ademen.
Dan kom je wel in je eigen onderwereld en overwin je je angsten wel.... En daarna is er nog weinig waar je écht bang van wordt vermoed ik zo. Dan kan je met pure angst zijn, en dat is ware kracht!
En ook heksen wisten dat er in hun duisternis kracht omsloten lag. Ik geloof namelijk niet dat die heksen van vroeger bij elkaar kwamen in heksenkringen om met elkaar te gaan zitten mediteren of om figuren van licht te visualiseren. Ik geloof dat ze hysterisch met elkaar waren; stampten, dansten en krijsten totdat ze in trance raakten en dat dit gepaard ging met veel hysterie en emotionele hoogte-en dieptepunten. Hierin stonden ze elkaar bij, om op deze ongetemde en wilde wijze krachtmetingen te doen in hun binnen- en onderwereld. Maar goed, daar hebben we geen beeldmateriaal meer van natuurlijk...
Deze eenzijdige focus op God en het masculine was niet altijd zo
De eenzijdige focus op God, licht en het transcendente was niet altijd zo. Religie of spiritualiteit heeft heel lang een tweeledige aard gehad. Er was zowel God als de Godin. In de oudheid, voor onze geschiedschrijving, waren deze twee allebei even heilig, ze hadden een heilig partnerschap.
De God en de Godin waren absoluut gelijkwaardig. Zowel de hoogte als de diepte, het onzichtbare als het vleselijke, de geest als het lichaam, het transcendente als het vergankelijke was even sacraal. En ingewijden wisten, beiden leiden zij tot dezelfde waarheid, alles is één!
De heropleving van Non-Dualiteit
Momenteel is er een heropleving gaande in spirituele kringen maar ook in de psychologie en hulpverlening van het gedachtegoed van Non-Dualiteit. Non-dualisme is een westerse term voor het oorspronkelijke Indiase Advaita Vedānta. Non-dualisme is een verwijzing naar het onbenoembare of het absolute dat ten grondslag ligt aan alle verschijnselen, aan de wereld. Non-Dualisme vormt ook de basis van de Nieuwe Psychologie die ik bezig bent verder te ontwikkelen en handen en voeten te geven.
Alles is bewustzijn, en wij als mens kunnen verschillende dimensies daarvan waarnemen, tegelijkertijd. Altijd.
In het Non-Duale gedachtegoed wordt uitgegaan dat we ons het 'ene' bewustzijn op twee manieren kunnen realiseren. Ofwel, tot zelfrealisatie kunnen komen. Spirituelen noemen het Verlichting, maar denk dat heksen het ook gewoon 'Verduistering' hadden kunnen noemen.
De route omhoog, naar het het licht is de masculine route, bekend onder de 'Vedantische benadering. De route naar beneden, naar het aardse, de feminine route staat bekend onder de 'Tantrische' benadering.
Vedanta
In de Vedantische benadering bereiken we verlichting door distantie van wat we niet zijn. Het gaat over desidentificatie met je ego: het denken, voelen en je zintuigen. Vedanta richt zich op het bewustzijn van deze zaken, richt zich op het kennen van gedachten, het kennen van gevoelens, het zien van wereld als bewust-zijn. Feitelijk gaat het over het praktiseren van niet te dichtbij komen. Niet betrokken raken, vooral niet verwikkeld te raken in- of de impact te voelen van de wereld, je gevoelsleven of sensorische fenomenen zodat je enkel het bewustzijn ervan kent en je je realiseert dat je dat bewustzijn bent: onthecht bewustzijn.
Tantra
Het andere pad naar waarheid is de Tantrische weg, ofwel het feminiene pad. Door de Tantrische weg te volgen, verhouden we ons tot het leven via de omgekeerde weg dan de Vedantische. We mediteren de omgekeerde weg. In plaats van distantieren gaan we juist helemaal op in de ervaring. We gaan zo dichtbij, gaan zo diep in de ervaring en belichamen onze lijfelijkheid en zintuigen zo volledig dat we aan het mentale, verstandelijke voorbijgaan en in eenheid komen met alles wat is: belichaamd bewustijn.
Tantra is de route, het gereedschap en de instelling voor de vrouw om door haar donkere nacht van de ziel te komen
Tantra wordt natuurlijk meestal geassocieerd erotische sex. Maar feitelijk gaat het over sensualiteit: je 'senses' volledig te gebruiken om het leven in al zijn volheid te ontvangen, ervaren en voelen. Het betekent je ervaringen helemaal bewonen, er de commune er mee aangaan. Met andere woorden: de liefde met het hier en nu bedrijven middels je zintuigen. Het betekent zo’n diepe intimiteit aangaan met het leven, zo’n diepe intimiteit met het moment en je directe ervaring dat je daardoor voorbijgaat aan het conceptuele.
Dit is de wijze van het feminine, dit is de essentie om te kunnen leven voor (veel) vrouwen: het volledig ontvangen en ervaren van het hele leven: volop in de overgave!
De feminine weg betekent al je ervaringen volledig ontvangen, en zo kun je de essentie van het leven volledig ontmoeten en dit herkennen als jezelf, het ene. Dit is de weg van de Godin van Moeder Aarde, als tegenhanger van God in de hemel. De Godin ontmoet je dan als de levengevende energie in al je ervaringen, ze is de energie in alle atomen en moleculen van de kosmos.
Genot en pijn: poorten tot de Godin
Dit volledig opgaan in de ervaringen van het leven kan dus heel goed via genot (en zo komt ook onze associatie van Tantra met seksualiteit), omdat je zintuigen dan volledig openstaan en je zenuwuiteinden full-pull geprikkeld worden. Maar het kan ook ook via pijn (je diepe emoties van eenzaamheid, verlatenheid, angst, etc.) Ook dan wordt je zenuwstelsel goed geprikkeld zeg maar. En hier moeten we meer mee in de Psychologie wat mij betreft...
Pijn, verdriet en alles wat je in die donkere nacht van je ziel ervaart, zijn dus belangrijkste poorten voor het vrouwelijke om tot haar ware essentie te komen: de Godin. En dit doet ze dus ook met haar lichaam. Via de belichaming van alle ervaringen, via hoogte- en dieptepunten. Das fijn om te weten toch: jouw pijnlijkste emoties, je diepste angsten en grootste eenzaamheid zijn inwijdingen tot je vrouwelijke essentie! De uitnodiging is om hier volledig de commune mee aan te gaan. Als je dat echt doet, lossen ze zichzelf op en kom je bij een adembenemend gevoel van openheid en kracht. En daar wil je zijn.
The only way out is trough
De vrouwelijke weg gaat dus niet over onthechting, maar over versmelting. Het gaat niet over je emoties observeren, niet over het kijken naar je gevoelens met je bewustzijn. De feminine weg is de liefde bedrijven met je pijn in het moment. Dit is voor veel vrouwen de inwijdingsweg om de ware intimiteit aan te gaan met hun met oorsprong: zelfrealisatie.
Sensualiteit: De belichaamde vrouw
Deze intimiteit van het volledig ontvangen, opgaan en eenwording met onze gevoelens en zintuiglijkheid, brengt ons in een staat van ‘vol’ zijn. In een staat van ‘vervuld’ raken je voelt volledige ver-vulling in, met en door het nu. Zelfs als het ongelofelijk pijnlijk en moeilijk is.
Het feminine is altijd op zoek naar vervulling, ze verlangt naar deze staat. Vele vrouwen zie ik zoeken naar deze staat van zijn, grijpen naar alles buiten zichzelf om zich mee te vullen. Vooral in intieme relaties zie je dit behoeftige zoeken van vervulling door een partner veel gebeuren. Maar dat is vrijwel altijd een doodlopend pad. Een vrouw moet zichzelf vullen van binnen uit met het leven, met liefde via haar eigen ervaringen en sensualiteit. Dit kan zowel via genot als pijn met al haar zintuigen open.
Als ze dit doet, opent ze haar hart. En dit hart is hetzelfde hart als het hart van de kosmos, de schoonheid en puurheid van het leven: De oermoeder.
Hoe doe je dit in vredesnaam?
Een vrouw mag dus (moet misschien wel) emotioneel uit het veld geslagen worden, controle opgeven en haar grootste angsten, pijn en eenzaamheid durven toelaten in haar gevoelsleven, zodat ze door haar bodem zakt. Als ze nederig, in overgave de rauwe waarheid van het leven aanvaard, zakt ze door haar bodem. Om te komen wat daaronder ligt: haar kracht, haar wijsheid, haar zachtheid en haar waarheid. Er is geen andere route voor haar dan door haar onderwereld en binnenwereld, waar ze dit deze zaken kan vinden of eigenmaken. Maar feit is, deze wijsheid en zachte kracht, haar intuitieve gaven: dit is het feminine potentieel, de werkelijke waarde van het vrouwelijke.
Nogmaals dit vraagt moed. Heel veel moed. En lef. En deze reis van overgave, loslaten en afsterven, gaat gepaard met veel tranen en snot. Misschien ook met gillen en hysterie. Better out then in, zeg maar.
Conclusie
Het herstel van de vrouwelijke energie
We zijn momenteel getuige van het ontwaken van deze Feminine energie. Vrouwen staan op, ze claimen hun eigen kracht, hun waarheid en hun verbinding met Moeder Aarde. Deze opkomst is krachtig, maar gaat niet zonder slag of stoot. Het betekent voor veel vrouwen dat ze eerst diep in zichzelf moeten duiken, in de lagen van onderdrukte gevoelens, trauma’s en onbewuste patronen. Maar door dit proces van inwijding ontstaat er een immense kracht, een oerkracht die zijn weerga niet kent.
In deze reis naar beneden en door de schaduwen heen, herinneren vrouwen zich wie ze werkelijk zijn. Niet de zwakke, afhankelijke wezens zoals ze in de geschiedenis vaak zijn neergezet in patriarchale systemen, maar krachtige, intuïtieve en scheppende krachten van de natuur zelf. Dit is de opkomst van het vrouwelijke bewustzijn, dat niet langer wordt onderdrukt maar juist gevierd mag worden.
Het belang van de reis naar binnen
Het belang van de reis naar binnen en beneden kan niet worden overschat. Want zodra een vrouw haar eigen donkerte heeft doorstaan en zichzelf in haar geheel heeft leren kennen, komt ze in haar volledige potentieel. Dit potentieel is de bron van haar creativiteit, haar vermogen om te helen, en haar kracht om verandering te brengen — zowel in haar eigen leven als in de wereld om haar heen. Vrouwen die deze reis hebben afgelegd, worden vaak leiders, helers, kunstenaars en leraren. Niet door een externe titel, maar doordat ze in hun kern leven en handelen vanuit hun diepste weten en intuïtie.
Samen bouwen aan een nieuwe wereld
Uiteindelijk is de reis van zelfverwerkelijking niet alleen een individuele aangelegenheid, maar een collectieve. Zo kwam ik ook op de titel Female Rise: het is een herrijzenis van het feminine in ons collectief. Vrouwen die in hun kracht komen, inspireren andere vrouwen om hetzelfde te doen. Het is een kettingreactie van ontwaken, een beweging die ons allemaal dichter bij een evenwichtigere, harmonieuze wereld brengt — een wereld waarin zowel het mannelijke als het vrouwelijke in balans is, waar de aarde wordt gekoesterd en waar ruimte is voor diepere gevoelens, kwetsbaarheid en authenticiteit.
Deze transformatie, hoewel persoonlijk, draagt bij aan het herstel van onze verbinding met Moeder Aarde en onze natuurlijke staat van zijn. Het is een roeping, een uitnodiging aan iedere vrouw om haar innerlijke Godin te vinden en te omarmen, en van daaruit haar unieke melodie in de wereld te laten klinken. Want zoals ik aan het begin van dit artikel al schreef: die muziek móet en zál naar buiten komen. En het is precies deze muziek die de wereld nu zo hard nodig heeft.
Jentien Keijzer - www.jentienkeijzer.nl
Female Rise is een programma voor die zelfbewuste, krachtige, moderne vrouw die een diepzeeduik wil maken in zichzelf om haar eigenheid, intuïtie en creativiteit op te duiken en om gestalte te geven aan haar ware vrouwelijke potentieel. Een programma speciaal voor vrouwen omdat dit proces anders verloopt bij vrouwen dan bij mannen. Niet beter, niet minder maar anders.
In december starten we met de reis naar binnen...
コメント